- TEREBINTHUS
- TEREBINTHUSarbor in Syria frequens, pluribus describitur Plinio, l. 13. c. 6. fructu, lignô, resinâ utilis. Est autem fructus eius balsami fructui non absimilis, ut et semen, quô proin balsami semen adulteratum olim; edulis Dioscoridi, qui unum eius genus facit, Theophrastô duo genera, alterum φακοειδῆ, alterum κυαμοειδῆ, statuente. Et quidem Persarum Reges, inter alios Regni ineundi ritus, tereinthum gustâsse, habet Alex. Gen. Dier. l. 1. c. 28. Lignum quod spississimum ac nigrum adeo, ut vel ebenum ipsam nigredine superet, ad manubria cultellorum adhiberi consuevit. Ex eodem tornabantur pocula thericlea, quae a fictilibus dignosci non poterant. Vide infra ubi de Thericle. Etiam laminae lectorum inde conficiebantur sectiles, in quibus glutinandis lignum vilius iis operiebatur uti de citro quoque et acere, ebore item ac cornu sectili fiebat. Tabulam lusoriam ex eodem ligno habes infra, ubi de Tesseris. Solebat autem oleô in hunc finem ungi, hôc enim pactô pulchrius nitidiusque evadebat. Plin. idem, l. 16. c. 40. Omnium haec sola ungi vult, memliorque oleô fit. Postmodum cum testudo in hoc secta --- principatuque Neronis inventum esset ut pigmentis perderetur, imitata lignum, ut apud eundem legas, ibid. c. 43. huius colore testudo porissimum coepit pingi. Ita enim sequitur, Sic lectis pretia quaeruntur, sic terebinthum vinci iuvat. Nempe testudo terebinthini ligni colore picta terebinthum ipsam vincebat, uti eadem citri instar picta, facticium erat citrum, verô citrô pretio sius etc. Resina ex terebinthis Petrae Arabicae optima, estque et semen terebinthi ῥητινῶδες ac iucundi odoris. Incidebatur autem in terebintho, ad desudandam resinam, non codex tantum detractô cortice, ut in abiete, picea, pinu, sed et rami; e quibus tamen manabat illa parcius, et minus pretiosa, quam ex caudice etc. Quam in rem, ut et plura de hac arbore, vide apud Salmas. ad Solin. passim, inprimis p. 417. 502. 529. 1041. 1291. et seqq. uti de nucibusterebinthinis, inter alia muneta, Iosepho a Iacobo Patre missis, Genes. c. 43. v. 11.
Hofmann J. Lexicon universale. 1698.